Badanie przeprowadzone przez naukowców z Portland State University charakteryzuje rolę refugiów przeciwpożarowych — zielonych wysp żywych drzew, które pozostają po pożarach lasów w celu regeneracji lasów po dużych i poważnych pożarach w Cascades w Oregonie i Waszyngtonie.
Wyniki badania mogą pomóc w ustaleniu, kiedy interwencja człowieka w postaci przesadzania drzew jest i nie jest uzasadniona, gdzie należy ukierunkować wysiłki związane z przesadzaniem oraz jakie gatunki powinny być traktowane priorytetowo. Ponowne sadzenie może być kosztowne i może skutkować przeludnieniem lasów o nienormalnie wysokim zagęszczeniu drzew, obniżoną jakością siedlisk i jeszcze większym ryzykiem pożarów w przyszłości.
Sebastian Busby i Andrés Holz przeprowadzili badanie, które zostało opublikowane w Frontiers in Forests and Global Change.
„W dużym stopniu te wzorce pożarów w lasach położonych na dużych wysokościach występują w wyniku zmiany klimatu” – mówi Holz. „Po pożarach zielone wyspy, które nazywamy schronieniami, mogą być ostatnią nadzieją, jaką mamy, aby lasy w naturalny sposób się odrodziły”.
Lasy w Kaskadach mogły historycznie płonąć tylko raz na stulecie (lub nawet rzadziej) ze względu na historycznie wilgotny i zimny klimat. Ponieważ klimat nadal się ocieplał, niektóre obszary spłonęły co najmniej dwa razy w ciągu ostatnich 20 lat, a niektóre pożary były na tyle poważne, że zmiotły większość drzew na dużych obszarach lasu.
Po spaleniu lasy te regenerują się przede wszystkim z rozprzestrzeniania się nasion z żywych drzew w schronieniach przeciwpożarowych. Jeśli na danym obszarze jest tylko kilka żywych drzew, las może mieć trudności z naturalną regeneracją. Obszary te mogą przekształcić się w ekosystem, taki jak łąki, zarośla lub inny rodzaj lasu.
W tym badaniu Busby i Holz wykorzystali połączenie obrazowania satelitarnego i prac terenowych, aby określić, w jaki sposób cechy schronień przeciwpożarowych wpłynęły na ich zdolność do regeneracji okolicznych lasów.
Naukowcy odkryli, że niektóre cechy refugiów prowadziły do większej regeneracji drzew. Na przykład ostoje z wyższymi i prawdopodobnie starszymi drzewami zwiększały regenerację drzew, a niektóre gatunki, takie jak choina górska, rozsiewały więcej nasion na spalonych obszarach, co prowadziło do wyższej regeneracji drzew w porównaniu z innymi gatunkami.
„Zarządcy lasów w Stanach Zjednoczonych stają przed trudnym zadaniem określenia, które obszary należy ponownie zasadzić po pożarze” – mówi Tom Evans, dyrektor programowy w Wydziale Nauk Behawioralnych i Kognitywnych NSF. „Badania te dostarczają cennych wyników i metod, które zarządcy naszych lasów mogą wykorzystać do zidentyfikowania obszarów, w których drzewa mogą samodzielnie odrodzić się i gdzie konieczne będzie ponowne sadzenie, dzięki czemu odzyskiwanie lasów będzie bardziej opłacalne i wydajne”.